jueves, 12 de abril de 2012

O ano empeza en primavera




As batallas políticas líbranse no campo das ideas. Cando estas non brillan son as ambicións persoais as que soben á palestra

O ano empeza en primavera

Valorar(108)
 

-----------------------------------------------------------------
[NOTA EDITORIAL.- A responsábel editorial desta publicación dixital, Terra e Tempo, recorda que as valoracións e opinións contidas nos artigos das colaboradoras e colaboradores habituais recaen integramente no ámbito da responsabilidade delas e deles. A directiva non asume como propias máis que as afirmacións do "Editorial" ou de "Xunta Directiva da Fundación Bautista Álvarez" que, con este nome, se publica á cabeza dos artigos do día. Tendo comprobado como é moi elevado o número de lecturas e comentarios dalgúns artigos -cousa que nos honra, naturalmente-, asistimos igualmente a unha utilización espuria da opinión dalgúns colaboradores, facéndoa extensiva á Fundación Bautista Álvarez ou á Unión do Povo Galego, partido que non ten responsabilidade sobre este dixital que edita a Fundación. Insistimos, por isto, en como o dixital Terra e Tempo, respeitando a liberdade de expresión dos seus colaboradores, non fai súas en absoluto as aprezacións particulares, sobre calquera tema, dos mesmos. Reservámonos, claro está, como en calquer publicación similar, o dereito de inserimento dos comentarios que cada artigo merecer, pois non damos nin daremos cabida a aqueles que conteñan insultos ou resulten difamantes ou inxuriantes para persoas, institucións ou organizacións.]
-----------------------------------------------------------------


Se non podes vencer ao teu inimigo únete a el. Aínda que o pareza, non é un dito inventado polos que despois de caeren de bruzos pediron albergue na casa do nacionalismo e se mantiveron nela mentres non curaron as feridas da trompada. É a norma escrita no código da retranca. Mália teren prometido fidelidade aos principios que inicialmente menosprezaban, estes retranqueiros nunca se atoparon a gosto na nova morada, e aproveitaron a primeira goteira que se abriu no tellado para saír dela. En realidade, botaban de menos o cortello onde deixaran a maseira ideolóxica. A ruptura, que se quere presentar como desfeita, non é máis cá un pequeno furuncho que pouco a pouco vai supurando o brume da infección. Nas declaracións públicas dos desertores está o recoñecemento do propio fracaso: a imposibilidade de amolecer a firmeza do nacionalismo desde dentro, de domesticalo, de levalo ao rego dun galeguismo ben entendido. Por iso se lanzaron á intemperie sen paraugas, outeando agora novos camiños polos que poder seguir. A desorientación é proverbial. Saíron mutilados dunha asemblea que agoiraban vitoriosa, e andan agora á procura de protésicos. Para a compota que están a cociñar tanto lles vale a seudoesquerda españolista como o independentismo radical ou mesmo grupellos proclives á resistencia armada. De palla ou de pallugueiro, estamos seguros que lograrán encher o palleiro. Cortexadores non lles han faltar. Non por guapos, senón por revoltosos. 

Por medo á friaxe ou non ter garantidos suficientes apoios nas institucións están os que a banda pioneira deixou en retagarda. Quedaron co santo pola esmola e non por devoción. ¡Ollo con eles! Nunha organización milítase para defender principios, non para combatelos. Ademais de estulticia hai procacidade nas declaracións dos que subordinan a súa permanencia na fronte patriótica ao obxectivo de ir roendo pouco a pouco a liña aprobada en asemblea por abafante maioría. Non pertence á ortodoxia nacionalista a resurrección dos autos de fe dos tempos da Inquisición, mesmo que haxa quen cre no Santo Oficio igual que nas meigas. Pero si é de rigor manterse vixiantes e distinguir os pasaxeiros dos polisóns. Unha cousa é discrepancia e outra oposición. Se cadra, un dos erros que conduciron á situación actual foi o non ter posto na porta de entrada o cartel de "reservado o dereito de admisión". Outro, repartir a esgalla credenciais entre novizos que acababan de ingresar ou solar o piso con táboas de importación. Con estes descoidos chegouse a darlle valor de cátedra aos que estaban nela de emprestado. Moitos, que nunca mereceran titulares nos xornais, son noticia agora que se puxeron fóra, e a prensa atribúelles currículos nunca recoñecidos cando estaban dentro. Eses platós, abertos aos discrepantes, a min lémbranme un programa televisivo conducido por un tal Navarro, que todas as noites cruzaba o Misisipí con elementos impresentábeis.

Acouguemos un chisco. Á dona Maruxa sempre lle tocaba perder nas partidas de naipes que botabamos despois da cea. Visto é, pois xa se sabe que os asuntos do azar non se resolven co cerebro -que a ela lle sobraba- senón coas veleidades do albur. Do tute pasábamos á escoba e da escoba á brisca. Sempre igual. Cansa de perder, dona Maruxa espetábanos: "¿E non haberá algún xogo no que se poida ganar?" A anécdota venme á memoria pola ousadía dos que queren que se repita o partido que veñen de perder. Ou sexa, levar a militancia ao rabo dos seus antollos. Coma se o Madrid esixise un novo campionato sempre que a liga a gañase o Barça. A proposta ten o seu aquel. Se cadra, como na voda da parábola, mandar os criados á rúa para arramplar con todos os eivados que non lograran mobilizar na asemblea anterior. As urnas, non as mans, xa falaron. E falaron no idioma democrático que os disidentes esixiran.

As batallas políticas líbranse no campo das ideas. Cando estas non brillan son as ambicións persoais as que soben á palestra. E tamén os tópicos. E ningún tan sobado nin tan baleiro fundamentar unha alternativa no lema da apertura: "apertura á xente". ¿A cal deas? Non é un ser homoxéneo, xenética e socialmente idéntico. Aínda que o sistema está camiñando cara iso, por fortuna non chegou por agora á sociedade a clonación. Hai xente de sangue azul e outra de cor vermella. A miña tira a roxo. Existen señores e vasalos. Amos e criados. Os que defenden e os que refugan o idioma. A sociedade é un fervedoiro de contradicións, e só na confrontación das mesmas se fai posíbel a transformación que se invoca como postulado. Para algúns a xente é un simple mercado. Son os que se poñen fóra dela. E con tal de mércala tanto lles dá abelorios coma doas de vidro. Nós, os que entendemos a política como loita, somos a xente, a xente que lle doe a dependencia do país, a colonización, as agresións ao idioma, e se a Nación esmorece e desaparece estamos dispostos a morrer con ela. Morreremos arrolados polos versos de Manuel Antonio: "Fomos ficando sós, o mar, o vento e máis nós". Se cadra falamos así, con afouteza, por fidelidade a unha organización á que lle naceron os dentes e foi curtida na represión. Daquela, o currículo dos militantes quedou impreso nos ficheiros da policía, antes de que a prensa fabricase ídolos. Utilizamos os escanos cando nos serven para crear conciencia, pero non hipotecamos neles unha doutrina que o nacionalismo veu divulgando desde tribunas non remuneradas. Eis a diferenza. Algún creto merecen siglas que se mantiveron firmes e imutábeis durante case medio século. Pouca confianza inspiran as que nacen e desaparecen, tan efémeras coma relampos dunha treboada de verán, presentando distintas versións das mesmas ideas e con idénticos protagonistas. Nesa veleidade está a constatación do seu fracaso.
A primavera (Colmeiro)
Agora ben, na mal chamada "apertura" pode existir unha intención malsá. Vexamos por que. O proselitismo forma parte do código político de calquera formación, principalmente da esquerda. Significa penetrar na sociedade para captar adeptos. Abrímonos ao pobo cando irradiamos mensaxes nas campañas electorais. Facémolo desde a tribuna, e tamén sentados no galiñeiro e no patio de butacas. Porque temos algo que levarlle, e o que del queremos recibir é a aportación necesaria para construírmos entre todos un proxecto colectivo. O cristianismo penetrou en Roma brandindo a cruz do nazareno, un símbolo que desafiaba a Xúpiter e a todos os deuses do Capitolio. Vaiamos á xente para sementar conciencia, non para agravar a súa alienación. Concepto xa anterior a Marx. A mentalidade alienada foi a que condenou a Galileo por afirmar que era a Terra e non o sol a que rotaba. Dáme a impresión de que os furibundos da "apertura" interpretan ao pobo do mesmo xeito que nalgunha ocasión satirizou Lope de Vega: "El vulgo es necio y pues lo paga, hay que hablarle en necio para darle gusto". Falan de transformar, pero chímpanse ao río non para modificar o curso senón para deixarse levar pola corrente. Mensaxeiros do sistema, son uns simples depredadores de votos que utilizan como cebo da súa egolatría. ¿Qué diferenza existe entre eles e a dereita? Que representan o papel de comodín no póker que o poder está a xogar con nós. Aí radica a intención malsá deste aperturismo. Censúrannos por sermos belixerantes e non conciliadores co adversario a combater.

Non se pode saír ao auditorio para engaiolar ou divertir ao público como fan os comediantes. Hai que falar claro e con arrouto. Que o pai da crise é o capital. Capital sen eufemismos nin sinónimos edulcorantes. Que a febleza da nosa economía, con crises ou sen elas, non se debe á preguiza dos galegos nin a unha natureza pouco xenerosa. Que é causada polos recursos expropiados e chuchados a través dunhas relacións de tipo colonial. Que cando emigramos non é por solazar o espírito (conclusión á que conduce unha teoría de Piñeiro), senón para buscar fóra o compango que non atopamos dentro, por temos roubado España a chave da despensa. Que autodeterminación non significa pobreza senón liberdade e redención da escravitude. Que o noso idioma é o galego e a lingua invasora o español. Que un pobo que despreza o seu idioma é un pobo desprezado. Que a nosa historia non se inicia en Covadonga senón nos Irmandiños de Roi Xordo, os que derrubaron castelos, non os que os reconstrúen agora obrigados pola nobreza vencedora. Unha observación. Os mellores resultados electorais do nacionalismo producíronse cando estes argumentos primaban no seu discurso, cando aínda non abrira as portas. O declive veu unha vez que o buque, pilotado por saboteadores e polisóns, comezou a escorar cara estribor. ¡Por fin sós, musitan os noivos xa liberados dos angustiosos parabéns cos que os convidados lles pagan o xantar! Os galanteos que algúns pretendentes consideraban inicio dunha lúa de mel foron derivando pouco a pouco nunha vincha de fel que agora rebentou.

Aclaremos. A diferenza non está en cerrarse ou abrirse á sociedade, senón na linguaxe e no ton empregado para dialogar con ela. Iso é, diálogo e non monólogo. Sobre todo no contido ideolóxico da mensaxe que se quere difundir. Postos nun plano derrotista, concedamos que o pobo, xa vencido, derrotado, quedou incapacitado para dixerila. Se así for, fagámonos súbditos submisos da Iberia seca e mandemos Galiza á prehistoria. Pero non nos rebaixemos á condición de marráns do nacionalismo, igual ca os árabes e xudeos conversos que xogaban ás escondedelas con dúas relixións: a imposta e a orixinal. Mortos si, pero nunca escravos, porque a escravitude non se impón aferrollando os brazos senón a mente de quen se rende. Entrega ou resistencia. A forza dunha nación sometida está en resistir. Ergamos o ánimo e non as mans. A árbore nacionalista segue vizosa. Despois da caída das follas murchas do outono que acabamos de pasar volverá unha nova floración na primavera, a estación na que empeza o ano para os que aínda temos fe no noso pobo. A follaxe desprendida, nin sequera lle servía aos nosos labregos para roxar o forno onde cocían. Usábana para facer esterco ou de mulime nas cortes da facenda.

Rematemos facendo a diagnose dos doentes. Din sentirse asfixiados dentro da organización nacionalista. Este é o termo utilizado nas declaracións públicas por uns e mailos outros. Claro que si. Pero o sufoco prodúcenllo as ideas e non o sectarismo ao que culpan da súa deserción. Os "magníficos" veñen incitándonos a emprender unha viaxe para chegar á xente. ¿Qué se quere significar con isto? ¿Qué non se pode contar con ela para o proxecto político que defendemos? ¿Qué non debemos alporizala falándolle de autodeterminación, soberanía, da importancia do galego? Afirmativo, ignorantes clericatos. Non hai inquisidores nin martelo de herexes. A diferenza está entre os que queren facer a viaxe en limusina e os que preferimos facela a pé. Esta é a nosa maneira de abrirnos á sociedade: camiñando cos peóns.http://www.terraetempo.net/