AS TRIBULACIÓNS DE AMBROSIO (emigrante retornado)

Ambrosio. Preséntovos a Ambrosio, a Ambrosio Rodríguez (nome autético, apelido presunto), o “alemán”, que así lle chamamos os veciños. Ambrosio é rubio, de estatura media, boa presenza, boas formas no trato, pouca formación, pensamento primario.

Ambrosio é ourensán, de Nogueira de Ramuín , onde os Baltar, desde o ano cataplún, exercen mando en praza. De rapazote, tralo servizo militar obrigatorio, fora probar fortuna a Barcelona; pero é logo, de casado, cando el e a súa dona deciden emprender a aventura de iren os dous traballar a Alemaña.

Os primeiros tempos alí, por dicilo abreviado, son durísimos: Ambrosio habita un barracón comunitario de homes e Matilde comparte un habitáculo (tamén de madeira) pensado só para mulleres; non hai, polo tanto, vida de parella, pois están sometidos a estrítas normas de inspiración economicista, espartanas. Superada a devandita proba, ao cabo duns dous anos daquela escravitude, acceden a un mellor status con contratos de traballo máis flexibles e máis coherentes coa dignidade humana.

Témolos, de volta, agora, aquí, en Vigo, radicados na rúa Ponte da Veiga, pensionistas cun nivel de ingresos envexado por moitos. No país teutón deixaron ao fillo maior, afable, unha monada de rapaz, aros nas orellas, pelo pintado coas cores do arco iris que, de cando en vez, os visita e comprace, sempre acompañado dun amigo especial e moi ben parecido. A nena (porque teñen unha filla), unha xove romántica (de psiquiátrico o seu namoramento), para nada estudosa, está enganchada a un mozo maltratador, segundo el me confesa.

Ao meu veciño Ambrosio, sen embargo, véxoo moito máis preocupado polo fluxo migratorio de “sudacas e negros” e polas liberdades sexuais entre os do mesmo sexo que pola propia vida: “Esta xente de fóra -coméntame- veñen onda nós para se aproveitaren do noso sacrificio”. “E que dicir deses gays e desas lesbianas que, por enriba de seren como son, esixen dereitos e liberdades que Franco endexamais tería tolerado”?

Pois nada, replico para min, despois de ter recuperado o alento: non estou preparado; por unha banda, ti, Ambrosio, xa ves e, pola outra, que queres que che diga?

            (Rioderradeiro)